تیتر اول بنه گز : بازی‌های المپیک ۱۹۳۶ در برلین برگزار شد که یکی از جنجالی‌ترین اتفاقات، بی‌اهمیتی هیتلر به جسی اونز بود. این دونده توانست در پرش طول رکورد بهتری نسبت لوتس آلمانی به ثبت برساند و در جایگاه نخست قرار بگیرد. این بازی‌ها برای هیتلر اهمیت زیادی داشت چون او می‌خواست برتری ورزشکارانش برای همه جهان ثابت شود. موفقیت‌های ورزشی می‌توانست برتری ریشه‌ای آلمانی‌ها را تایید کند. اوون، سیاهپوست و اهل آمریکا مدال طلا ۱۰۰ و ۲۰۰ متر را به دست آورد. او همچنین توانست عنوان قهرمانی در ۴ در ۱۰۰ متر را کسب کند. او بهترین عملکردش را در رقابت های المپیک به نمایش گذاشت و اجازه نداد مدال‌های زرین به آلمانی‌ها برسد با این حال این تنها ناکامی ژرمن‌ها نبود.
در فوتبال نیز آلمان ناامید کننده ظاهر شد. ژرمن‌ها تیم بزرگی محسوب می‌شدند. آنها توانسته بودند عنوان سوم جام جهانی ۱۹۳۴ فرانسه را به دست آورند. آلمان از بهترین بازیکنان کشورش برای این رقابت‌ها بهره برده بود. آنها در دور دوم برابر نروژ قرار گرفتند. این دیدار با حضور ۵۵ هزار تماشاگر در پُست استادیوم برگزار شد. این بازی برای نخستین بار از تلویزیون پخش شد و به همین خاطر یک اتفاق مهم ملی به حساب می‌آمد. همه چیز آماده بود تا آلمان بازی را پیروز شود و به موفقیت‌هایش ادامه دهد. همه چیز برای کسب مدال طلا در محبوب ترین ورزش یعنی فوتبال فراهم بود.
با این حال نروژ پیروز شد. آنها از ژرمن‌ها بلوندتر و قدبلندتر بودند. هر دو گل نروژ را مگنر ایساکسن در دقایق ۷ و ۸۳ به ثمر رساند. مغز متفکر تیم تیپن یوهانسن بود که بازی را به پیش می‌برد و در خط میانی، یورگن یووه مهاجم قدیمی بازی می کرد. او در میانه میدان یک تیتان (خدای خورشید) محسوب می شد. در این میان و اعتماد به نفس آلمان بازی به نفع نروژ پیش رفت. همه مقصر اصلی این شکست را اوتو نتس (سرمربی آلمان) می دانستند. او پس از این باخت مجازات شد. پس از این که در جنگ توسط روس‌ها به گروگان گرفته شد کسی برای آزادی‌اش کاری انجام نداد. او در کمپ اورانیمبورگو در فوریه ۱۹۴۹ جان خود را از دست داد.
از طرفی آسی هالورسن (سرمربی نروژ) نیز تاوان آن بازی را پرداخت. زمانی که آلمان به نروژ حمله کرد، او در آوریل ۱۹۴۰ جنگید و دستگیر شد. آلمانی ها او را به نخستین کمپ یعنی ناتسویلر فرستاندند و سپس به وایهینگن انتقال دادند. او در آن جا پس از مذاکره با هیتلر و تعویض زندانیان توسط سوئدی ها نجات پیدا کرد. این اتفاق در ۵ آوریل ۱۹۴۵ رخ داد. هالورسن از لحاظ جسمانی خیلی ضعیف شده بود و تنها ۱۰ سال بعد از آزاد شدن درگذشت.
