قدرت‌الله رحیمی
فلسفه ایجاد تعاونی ها و از جمله تعاونی مسکن استفاده از نیروی فردی اعضاء در همکاری جمعی است تا حدی که در یک نظام پیشرفته، اعضای تعاونی ها برای رفع حوائج خود به هیچ کس و حتی دولت محتاج نباشند. بنابراین تشکیل یک شرکت تعاونی بدین معناست که با تجمع نیروهای فردی، وقت، انرژی و سرمایه مادی و معنوی انسان ها، دستگاهی به وجود آید که قادر باشد برای همه اعضاء خدماتی انجام دهد که هر یک به تنهایی قدرت انجام آن را نداشته اند.
با این توصیف فرهنگیان بوشهر که از جمله مشکلات عدیده اشان مشکل مسکن است، با اعتماد به سیستم تعاونی ها و به امید ایجاد سرپناهی برای خود و خانواده اشان با پیش فرض هایی که ترسیم شد و موجب راغب شدن اعضاء گردید اقدام به تشکیل این تعاونی نمودند. شروع و ادامه کار این تعاونی تاکنون به یک تراژدی غم انگیزی تبدیل شده است که آرامش را از خانواده های عضو ستانده است. لذا ضمن بیان به قصد این که آیا فریاد رسی هم هست ؟ این مطلب را به رشته تحریر در آورده ام. به ویژه این که اداره کل تعاون از نظر قانونی وظیفه داشته است با نظارت خود از این وضعیت بحرانی جلوگیری نماید و اقدامات مقتضی را انجام دهد که متأسفانه انجام نشده است.
تعاونی مسکن فرهنگیان با شعار اولیه ی این که با دو میلیون تومان پرداخت اولیه صاحب خانه می شوید، در سال ۸۵ در نمازخانه اداره کل آموزش و پرورش با حضور کارکنان اداره کل و مسئولین وقت کلید خورد و موجی از خوشحالی در بین آنها ایجاد نمود. در ابتدای امر پس از تعیین هیئت مدیره وامی تحت عنوان خرید کالا به میزان دو میلیون تومان و با اقساط ۳ ساله به نام اعضاء از بانک ملی اخذ می گردد و با پرداخت علی الحساب بنا شد ۴ هکتار زمین در عالیشهر خریداری شود.
در همان زمان با دستور استاندار وقت جناب آقای افراشته اعلام می شود وام متعلقه به این موضوع در قالب مسکن مهر و با سود ۴ درصد است و میزان وام را ۴ میلیارد تومان معین می نمایند که این وام به شهرستان های بوشهر، شبانکاره و دیلم اختصاص می یابد که در ادامه راه دو شهرستان شبانکاره و دیلم انصراف خود را اعلام و تنها بوشهر باقی می ماند. تعاونی مسکن بر اساس این تصمیم ۳ هکتار و نیم زمین به مبلغ یک میلیارد و حدود هفتصد میلیون تومان خریداری و نهایی می کند.
پس از کارهای مقدماتی، ۵۰۰ میلیون تومان به حساب شرکت عمران عالی شهر واریز و بقیه پول به صورت اقساطی به ازای هر ماه سی و چهار میلیون پانصد هزار تومان قسط بندی می شود.
بعد از گذشت یک سال از این موضوع پرونده به کارگروه اداره کار برای لحاظ کردن شرایط مسکن مهر واگذار می شود که توسط مسئول وقت در اداره کل و امور اجتماعی و مخالفت شدید ایشان، وام ۴ درصد ابطال و حذف می گردد. بعد از این ماجرای تلخ پرونده به بانک ملی ارجاع و ۴ میلیارد تومان وام با سود ۱۳ درصد اخد می گردد که در این مقطع نیاز به تشکیل مجمع عمومی و موافقت اعضاء بوده است که این کار صورت نمی پذیرد علی ایحال براساس قرارداد اولیه هر نفر عضو نیز می بایست ۱۰ میلیون تومان پرداخت نمایند و مسکن فرهنگیان بعد از ۳ سال یعنی در سال ۸۷ تحویل اعضاء گردد.
متأسفانه به علت عدم پیشرفت کار و بعد از دو سال وام بانک ملی به بیست میلیون تومان با سود ۱۳ درصد افزایش می یابد. این علاوه بر وام خرید کالا و پرداخت نقدی ۵ میلیون تومان توسط هر یک از اعضاء بوده است، در این میان یک صد نفر از اعضاء انصراف می دهند که به علت سوء مدیریت، هیأت مدیره این موضوع پذیرفته می شود و این در حالی بوده است که زمین های متعلق به این افراد با پول بقیه زیرسازی و حتی فنداسیون هم ریخته می شود.
در ادامه، تعاونی با کمبود نقدینگی مواجه می شود و مطابق قرارداد که باید مسکن فرهنگیان ۳ ساله تحویل می شده است تاکنون و بعد از ۸ سال تحویل نگریده و این نیست مگر این که نظارت درستی بر کار نبوده و دستگاه های نظارتی نیز به وظایف خود به درستی عمل نکرده اند.
با تأخیر در انجام کار و عدم قسط بندی برای هر نفر از اعضاء ۱۳ میلیون تومان سود مشارکت با سود مجدد ۲۱ درصد لحاظ و به بیست میلیون تومان اولیه با جریمه تأخیر و تأدیه افزوده می شود از طرفی اکثریت اعضاء جمعاً مبلغ بیست وپنج میلیون تومان هم نقداً پرداخت می نمایند تا زودتر صاحب خانه شوند که متأسفانه بانک ملی بدون دریافت پایان کار و تحویل منازل مسکونی به صاحبان آنها مبادرت به قسط بندی می نماید و عده ی زیادی از فرهنگیان که به علت بالا بودن قسط ماهیانه که برخلاف وعده و قرارداد اولیه تعاونی فرهنگیان بوده است قادر به پرداخت قسط نمی شوند.
این تراژدی غم انگیز همچنان ادامه می یابد و فرهنگیان مغبون و افسرده همچنان درگیر قضایا هستند. مشکل دیگر این است که هیأت مدیره گزارش عملکرد مالی سالیانه خود را که مورد قبول اداره کل تعاون باشد را نیز ارائه نکرده است .
حال فرهنگیان مانده اند و این ظلم عظیمی که بر آن ها روا داشته شده است. در این میان آیا کسی هست به داد فرهنگیان برسد؟ آیا اداره کل تعاون، کار و رفاه استان وظیفه ای در این مورد ندارد؟ آیا استاندار وقت و اداره کل کار وقت نباید پاسخگو باشند؟ آیا سازمان بازرسی استان وظیفه ای در این مورد ندارند؟
فرهنگیان صادق و خدوم که به واسطه صداقتشان به وعده های مسئولین وقت اعتماد کرده اند اکنون چه گناهی دارند که دچار این بحران بزرگ در زندگیشان شوند و شرمنده خانواده باشند. این عزیزان با چه روحیه ای اول مهرماه و با شروع سال تحصیلی بر سر کلاس های درس حاضر شوند؟ آیا کسی پاسخگوست؟
امیدوارم این نوشتار به دست مسئولین زیربط به ویژه استانداری، سازمان بازرسی و اداره کل تعاون برسد و به صورت جدی و بدون ملاحظه نسبت به احقاق حقوق پایمال شده فرهنگیان اقدام نمایند تا ادامه این روند بیش از این موجب یأس و نا امیدی و تشویش خاطر فرهنگیان عضو تعاونی نشود.
